عاطفه (شعرى از استاد محمديان كوخردى )

عاطفه

Atefeh

(شعر: از استاد محمديان كوخردى )

«تشکر وقدردانی از مردم مهربان کوخرد»

سلام خدمت همشهریان عزیز وگرامی، و عرض ادب وتشکر از مردم مهربان کوخرد، واز آنجا که هم اکنون آقای محمدیان در فتره نقاهت Convalescence هستند، وقدرت برای نوشتن ندارند، وبدرخواست دوستان و جویای احوالپرسی از پدر بزرگوارم ، تصمیم گرفتم بعضی از مقاله‌های پیشین ایشان (مقاله‌های مختاره) خدمت همشهریان عزیز تقدیم نمایم، امیدوارم بتوانم قسمت کوچکی از زحمات ایشان را جبران کنم، همچنین از همشهریان عزیزم خواستارم برای پدر بزرگوارم دوعا کنند.

التماس دعاء خير

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*از سرى أشعار شاعر:محمدمحمديان كوخردى.

عاطفه

Atefeh

(شعر: از استاد محمديان كوخردى )

« صَبا» (۱) بَشوق دَر ایوان «رضا عَرَب» آمَدْ		که شوق بَردیدهٔ «عاطفه» چُو گُل دَر بهار آمَدْ
زِزُلف دیجُور(۲) «عاطفه» بَند سِیم سِه تار		چُو پَردَه‌های شَب تیرَه تار وُ مار آمَدْ
بَشَهر «تهران» نِشین شِکَستَه دِل بَرخیز		که باغ و بیشهٔ «کُوخِرد» شُکُوفَه زار آمَدْ
بَسان دُختَر چادُرنِشین صَحرایی		عَرُوس « بادیه»(۳) بَدامان کُوهسار آمَدْ
فِکَندَه چادُر مِشکین دَر چَمَن اِمروز		بَه بام «عاطفه» پَرَستُوی زَرنگار آمَدْ
گُشُودَه دَر «پارس باغ» سُفرَه رَنگارَنگ		شَراب و شهد دَرباغ و گُل بَیادِ یار آمَدْ
دِگَر بَحُجرَه بیایَد بُوی زُلف یارَم را		کِه با نَسیم سَحَر بُوی زُلف «عاطفه» آمَدْ
بزَن صَبوحی بَر کُوه وُ دَشت وصَحرا و دَمَن		غَزَل بخوان کَه بلبل بَه شاخسار آمَدْ
بِرَون خُرام «عاطفه» بَه لالَه زار اِمروز		کِه لالَه زار «کُوخِرد» پُر اَز گُلعَذار آمَدْ
خُجِستَه باد «کوخرد» باستان نُورُوز		کِه یادی ز «سیبه» بَیادِگار آمَدْ
صَبا بَه هَیئَت گُل «عاطفه» سَلامَت باد		بَیاد یار «عاطفه» چُون کوه اشکبار آمَدْ
کُنُون بَه «عاطفه و محمدیان» مُژدَه سَلامَت دِه		رَسید، وُ مَرهَم دِلهای داغْدار آمَدْ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

باتقدیم احترام، خواهرتان:

DR:Latifah
دکتر: لطیفه

http://sarzamineshaeran.blogfa.com/post-67.aspx

**********

پی نوشت‌ها:

(۱) ـ صَبا: (باد صَبا) ، (نام‌های دیگر: باد بَرین، باد پیش) در اصطلاح قدیمیان بادی را می‌گویند که از سوی شمال شرقی بوزد. باد صبا را بادی صبحگاهی، بهاری و لطیف و خنک می‌دانستند.قدیمیان باور داشتند که آغازگاه این باد مطلع خوشه پروین است و پایانگاه آن صورت فلکی هفت اورنگ.در ادبیات فارسی، باد صبا باعث شکوفایی طبیعت می‌شود و عاشقان راز خود را با باد صبا می‌گویند.
(۲) ـ دیجُور: : dayjur: ع سیاه ، تاریک (مداد شب).
(۳) ـ بادیه: به معنی صحراست و به جایی اطلاق می‌شود که دشتی گسترده باشد و در آن چراگاه‌هاوآب‌های فراوانی برای دام و دامداران، و درختان بزرگ و سایه‌دار در آن وجود داشته باشد که صحراگردها و صحرانشینان در سایه آنها خود و دام‌هایشان را نگهدارند و ایل و عشایر در آن خیمه (یُرد) می‌زنند و زندگی می‌کنند. صحرا و بیابان وسیعی که در حاشیه کوه‌ها قرار داشته باشد، مانند بادیه سماوه در عراق و بادیه شامو بادیه نجد در شبه جزیره عربستان، که درآن علوفه و آب و چراگاه‌ها و چشمه‌های فراوانی وجود دارد.