وصف کوخرد

(شعر: از استاد محمديان كوخردى ) 

«تشکر وقدردانی از مردم مهربان کوخرد»  

سلام خدمت همشهریان عزیز وگرامی، و عرض ادب وتشکر از مردم مهربان کوخرد، واز آنجا که هم اکنون آقای محمدیان در فتره نقاهت Convalescence هستند، وقدرت برای نوشتن ندارند، وبدرخواست دوستان و جویای احوالپرسی از پدر بزرگوارم ، تصمیم گرفتم بعضی از مقاله‌های پیشین ایشان (مقاله‌های مختاره) خدمت همشهریان عزیز تقدیم نمایم، امیدوارم بتوانم قسمت کوچکی از زحمات ایشان را جبران کنم، همچنین از همشهریان عزیزم خواستارم برای پدر بزرگوارم دوعا کنند.  

التماس دعاء خير 

التماس دعاء خير 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

*از سرى أشعار شاعر:محمدمحمديان كوخردى.

وصف کوخرد

(شعر: از استاد محمديان كوخردى )

وصف کوخرد

 

أی نُوبَهار عاشقان، داری خَبَر از «  کُوخِردِما »

                                           أی أز تو آبَستَن چَمَن، أی از تُو خَندان باغ‌ها

     أین دانَه‌های نازَنین، مَحبُوس ماندهِ دَر زَمین

                               دَرگُوش یک باران خُوش، تاحَی شود «  کُوخِردِما »

     گَرمُوی مَن چُون شیر شُد، از شوق کوخرد پیر شُد

                                               من آردَم و گندم نِیَم، چُون آمَدَم دَر آسِیا

     «گریند » و «نید» و «  چاله » را، گُلزار باغ عَالَمی

                                    «  عالی جلال » را دَرنِگَر ، چُون پانهی دَر بَند ما

     گُفتَند «عالی مَدبَکی» ، گُفتا رَویم «بَستِ پَچی»

                                       گُفتَم نه این وآن بجُوی، جُز دُوست خِلان باوَفا

     اِمرُوز گُویَم چُون کُنَم، راه سُوی «  آسو » راه کُنَم

                                          خواهی «  کُوِردانَم » بَری،آخِر نَگویی تاکُجا

     أز «چاه بَگیشی» می‌گذری، به « صالح‌آباد » می‌رسی

                             دیگر به «برکه حاج علی » ، آبَش خُنُک جاش با صَفا

     بسم الله أمشب بَرنَوی، سُوی « کنارزرد » می‌روی

                            دیگر به « چارون » می‌رسی، أی خوب شهر آرای ما

     کوه از غَمَش بشکافته، وادی «  گری أوه باد » نام یافته

                              دیگر به « خص » راه یافته، چُون پا نِهی در کوی ما

     اِمرُوز خَندان آمدی، چُون به « کم‌رضوان » آمدی

                                 زان پَس « پر احمد » روی، « تشتو » نِگَر أی باوفا

     گُفتَند یاری کم گری، گُفتَم « پرپاتنگ » روی

                                         گُفتا چه می‌خواهی زما، یحفظکم الله دائما

     با « کوه ناخ » ما همنشین، با «لاور علیا» یقین

                                             غائِب مَبادا صُورَتَت، یَکدَم زپیش چَشم ما

     تاما به سُوی «  بارو » رَویم، دیگر سُوی بربار رَویم

                       زان پَس به « بدمستان » رَویم، چُون هَست خیلی باصَفا

     خُودرا تَوَکُل کُن بُگُو، گَر می‌رَوی « تخت گرو »

                                           گُفت أی جانِ جانانِ مَن، اَهلاً وَسَهلاً مَرحَبا

     کُوه را زِغَم بشکافتهِ، «  وادی شمو » نام یافتهِ

                               یَک قَطرَه آبی چُون شَکَر، از «هِشنیز» این أَفضالَها

     زان پَس بَرِ کُوهِ دِگَر، نَظارَه کُن صَخرَه دِگَر

                                        نامَش بُدیِ «سَنگِ پاتیل» ، آنجا مُعَلَق سالَها

     أَی ساربان با قافِلهِ، رَفتی بَه کُوه با مَرحَلهِ

                                            أُشتُر بخوابان بَر چِتی ، چُون اُشتُری گُم کَردَه راه

     بانگ شُتُربان وجَرَس، می‌نَشنَود از پیش و پَس

                                         أَی بَس رَفیق و هَمسَفَر، آنجا کُنید یادیِ زِما

     «وادی دُومِیدخِی» می‌روی، بَر «دِلخِه آودُون» می‌رسی

                                            أَی کاروان أَی ساربان ، آنجا بمان بَهرِ صَلاة

     سُوی «گِری چَپان» رَوی، دیگَر به «زامِردان» رسی

                                             اَز وَحشَت آن وادی‌ها، دَرگُوش تُو آیَد صَدا

     بَس کَژدُم و مار و اَژدَها، در « تنگیرد » کَرده جاه

                                               صَبراً جَمیلاً أصدقاء، تا یَفعَل اَلله ما یَشاء

     أَی فِطنَه یِ رُوم وُ حَبَش، باقی بمانَد قَول خُوَش

                                            بَردُوستان وُ أَصدَقاء، هَردَم سَلامی نُو زِما

     أَریاحُکُم تُجلی اَلبَصَر ، محمديان کُم یُلقا اَلنَظَر

                                              اَلصَبرُ مِفتاحُ اَلفَرَج ، وَ الشُکرُ مِفتاح اَلرِضا

     اَلشَمسُ خَرّت وَالقَمَر ، نُسکاً مَعَ أِحدی عَشَر

                                         یا أَصدِقائی فی اَلبَشَر ، جُودُو بذِکری بالوَفاء

     فَرمُود رَب العالَمین ، باصابرانَم هَمنِشین

                                                 أَی هَمنشین صَابران، أَفرغِ عَلینا صَبرُنا

     چُون « وَصف کُوخِرد» دُوستان، پایان رسانید محمديان

                                           دَر رُوز آدینه بُدیِ، سادِس مِن الشَعبان ماه

     از بُوی مِسک وُ عُود وُرَش، هَردَم بیایَد بُوی خُوَش

                                              از ما هَزار عَطر وُسَلام، باشَد نِثار مُصطَفا

شعر از: محمديان ♣  كوخردى

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

باتقدیم احترام، خواهرتان: 

  • DR:Latifah
  • دکتر: لطیفه 

http://www.sarzamineshaeran.blogfa.com/post-117.aspx

********

منبع

  • محمدیان، کوخردی، محمد (وصف كوخرد) ۱. چاپ دوم، دبی: سال انتشار 1999 میلادی.  

 استاد محمدیان را در کنار پروفسور M.M.Bigani رئيس دانشگاه

پزشكى بمبئى و رئيس هيئت مديره بيمارستان بريدج كندى بمبئى  

باکمال تشکر از دکتر لطیفه جهت ارسال عکس 

«با تاریخ دیار کوخرد و منطقهٔ باستانی بخش کوخرد بیشتر آشنا شوید»  
 
SHERENO.35.jpgMohMad.1.jpgBeyad.2.jpgSHERENO.37.jpg Ketab kukherd sarzamin shaeran1.jpg  

Ketab kukherd sarzamin shaeran.jpgKetab parandegan kukherd.jpgR.ARU.15.jpgKetab sarzamin shaeran.jpg 

منبع:awayeseebah