محمد رفیع روزه‌دار

محمد رفیع روزه‌دار

«شاعری خوش آوازه از ديار سرزمین شاعران کُوخِرد »(8)

مَـنَم کُوخِردى و مَنزل نَدارَمْ		بَراى شِعر خُود، هَم دِل نَدارَمْ
پُر اَز بَرگ دِرَختان كُنارَمْ		گُل اَفشانَم وَلى حاصِل نَدارَمْ

محمد رفیع روزه دار فرزند احمد (۱۳۱۴-۱۳۸۲) یکی از شاعران بخش کوخرد شهرستان بستک در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران بود. نام کامل وی: ( محمد رفیع بن احمد بن عبدالرحمن أیوب روزه دار ). وی در اشعارش معروف تخلص می‌کرد.

صورة معبرة عن معروف (شاعر)

شاعر محمد رفیع روزه‌دار

زندگی

« شاعر معروف » مشهور به «معروف کوخردی» به سال ۱۳۱۴ خورشیدی در روستای کوخرد ( مركز بخش كوخرد ) زاده شد، وی از جمله شاعران محلی شهرستان بستک محسوب می‌شود که شعرها و دوبیتی‌هایش را به زبان فارسی و گویش بستکی و بویژه کوخردی سروده‌است، و از آغاز جوانی علاقه خاصی به شعر و شاعری داشت.در سنین جوانی عازم بحرین شدد و اولین قصیده‌اش را در بحرین سرود.

بدرود زندگی

شاعر معروف در روز هیجدهم خردادماه ۱۳۸۲ خورشیدی، در ۶۸ سالگی در کوخرد دار فانی را وداع گفت وبه جوار رحمت حق پیوست وباحزن واندوه وتشییع دوست داران وهم شهریانش در زادگاهش در جوار دُوگُنبَدان کوخرد به خاک سپرده شد.

دیوان اشعار معروف کوخردی

دیوان اشعار معروف کوخردی در سال ۱۳۸۵ خورشیدی توسط موسسهٔ «همسایه» به چاپ رسید. چاپ این دیوان باهمت والای جوانان کوخردی آقایان: «محمد حسنی» و «حسام حبیبی» و با کوشش استاد: احمد حبیبی فرماندار پیشین شهرستان بستک انجام گرفت.

دیوان اشعاعر معروف کوخردی

نمونهٔ اشعار

دوبیتی

گـل از گـلـزار، لــؤلــؤ هــم ز دریـا		محبت از سمـرقند و بخـارا
وصیت می‌کند «معروف» به دلدار		غم دنیا مخور، زنهار، زنهار

فلک بربار من بار جفا کرد		دوچشمانم پر ازآب سیاه کرد
زتقدیر ازل معروف پریشان		که دندان سیاهان را طلا کرد

عزم صحرا

صحـراء سوزن روز بـهار		چندی خشن گشت وگذار
زمـیـن پـر از خیر و اَکال		دلـبــر مــوگــه مـیـاد اتـات
ای دل دگه دعـوا مکو		بـی ول عـزم صـحـرا مـکو
خـوبـی بکـو، جفا مکو		معـروف مـوگـه شـیاد اتات

عاشقان

به نام عاشقان دفتر گشایم		به فرق عاشقان عنبر فشانم
دل بی غم در این دنیا نباشد		سر بی عشق هم پیدا نباشد
دل حالا مبتلای عشق جانان		برفتم بمبئی ومدراس وسیلان
بگشتم هند وچین وحیدرآباد		که فیل از هند دایم می‌کند یاد
سر پر عشق مانند تنور است		پری رویان هندی مثل حور است
قضا روزی بُدم در حیدرآباد		چو بلبل دید گُل، آمد به فریاد
میان مهوشان دیدم نگاری		پری پیکر چه گویم گُل عذاری
قدَش چون سرو چشمانش چو آهو		دلم گشت مبتلای آن پری رو
دل از عشقش به جوش آمد به یک بار		برفتم من سراغ آن ده و چار
بپرسیدم من از نام ونشانش		دگر از نام باب مهربانش
بگفتا هست بابم فرد درویش		گهی در مسجد وگه خانه خویش
چوشد وقت نماز وذکر وطاعت		نماز کردم من آن جا باجماعت
بدیدم شخص نورانی وخوشخو		سلام کردم نشستم در بر أو
بگفتم بنده از ملک خلیجم		به أمید خدا، بخت ونصیبم
گهی در مکه وگه در مدینه		گهی در شهر هند نزد طبیبم
جواهر وطلا و پول بسیار		بکن ای شیخ به فرزندی قبولم
خدا را شکر که شیخ هم گشت راضی		همان شب هم بیاوردند قاضی
که بعد از عقد هم خوش نوازی		دلم از وصل جانان گشت راضی
تو هم « معروف» بکن شکر خداوند		که داری یار، ز یاران بی نیازی

جستارهای وابسته

منابع

دیوان: (اشعار معروف کوخردی) ناشر: همسایه . ، ایران: چاپ اول، انتشار سال ۱۳۸۵ خورشیدی.
محمدیان، کوخردی، محمد، (شهرستان بستک و بخش کوخرد) ، ج۱. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۵ میلادی.
محمدیان، کوخردی، محمد (کوخرد سرزمین شاعران ) ۱. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۵ میلادی.۵ میلادی.
الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.